ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΕΔΙΟΥ ΤΗΣ "ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ"

“Αφύπνιση σημαίνει να προσπαθούμε να αφομοιώσουμε οι ίδιοι μια εμπειρία του κόσμου μας πέρα από τις αισθήσεις. Από τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και όχι όπως μας τον αποκωδικοποιεί το σώμα μας. Να καταφέρουμε να απομονώσουμε εντελώς τις νοητικές δράσεις και τις αισθήσεις του σώματός μας, ώστε η επαφή μας με το πεδίο του αισθητού κόσμου θα είναι μηδενική. Πράγμα το οποίο θα μας επιτρέψει να μείνουμε ανεπηρέαστοι από σκέψεις και συναισθήματα, καταφέρνοντας να κατανοήσουμε το διαχωρισμό της κοσμικής επίγνωσης του χώρου, από τη δική μας συνείδηση”.

Ο αισθητός κόσμος και η πραγματικότητα την οποία ζούμε, είναι πληροφορία η οποία ανήκει εξ ολοκλήρου στην επίγνωση. Την ‘επίγνωση’, η οποία είναι ένα υπερμεγέθες ενεργειακό πεδίο, το οποίο περιέχει ολόκληρη την πληροφορία για τη δημιουργία του αισθητού, εικονικού κόσμου στον οποίο ζούμε. Αποτελεί το λεγόμενο matrix. Το μητρικό πεδίο από το οποίο πηγάζει ολόκληρος ο κόσμος μας. Η όποια αναζήτηση και οι ερωτήσεις μας σχετικά με αυτόν, μας αποφέρουν απαντήσεις οι οποίες αποτελούν την εμπειρία και τη γνώση μας. Όμως αυτή η γνώση, είναι και το μοναδικό στοιχείο το οποίο τον μορφοποιεί και τον κάνει πραγματικό. Έτσι, ο κόσμος τον οποίο παρατηρούμε, είναι στην ουσία η γνώση την οποία αφομοιώνουμε και διαθέτουμε γι αυτόν.

Η όποια δική μας είσοδος και παρατήρηση στο πεδίο της επίγνωσης, θα μας δώσει ίσως την ευκαιρία να εστιάσουμε σε αυτή την ίδια την πρωταρχική, ενεργειακή, μητρική πληροφορία δημιουργίας του. Είναι σαν να έχουμε εισέλθει και να ατενίζουμε την πληροφορία η οποία περιέχεται στο λογισμικό που υπάρχει στο σκληρό δίσκο του. Θα παρατηρήσουμε τη γνώση την οποία έχουμε ως άνθρωποι για τα πάντα. Την πληροφορία η οποία μας δημιουργεί. Αν κατορθώναμε και απενεργοποιούσαμε τα σώματα και τις αισθήσεις μας, θα ήταν σαν να μην ανήκουμε πλέον στα ανθρώπινα σώματά μας. Αλλιώς οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας, δεν θα μας αφήσουν να διαχωρίσουμε το πεδίο από μας και να συνειδητοποιήσουμε τη διαφορά. Διότι, τόσο εμείς ως υλικά σώματα, όσο και το γνωστό σε μας υλικό, αισθητό περιβάλλον, ανήκουμε σε αυτό το πεδίο. Είμαστε δικά του τμήματα. Και ενώ τα τμήματα αυτά μέσα στο πεδίο, στην ουσία αποτελούνται από ενεργειακή πληροφορία και γνώση, σε μας τους ανθρώπους, αντιστοιχούν με την πραγματικότητα, την οποία αποδεχόμαστε και θεωρούμε αληθινή.

Από ενεργειακής άποψης, το συστατικό το οποίο τρέφει, συντηρεί και αναπτύσσει τούτο το πεδίο, είναι οι πληροφορίες οι οποίες περιέχονται στη σκέψη μας, για όλα όσα αποτελούν την πραγματικότητα την οποία αποδεχόμαστε. Αυτές οι σκέψεις είναι η επίγνωση, και από αυτές τις σκέψεις ζει και αναπτύσσεται ολόκληρη. Από τις σκέψεις του κοινού νου των παρατηρητών, οι οποίοι θεωρούν ότι γνωρίζουν, αισθάνονται, κατανοούν και αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Όπως τον γνωρίζουν και τον αντιλαμβάνονται ως έχει, όπως τον διδάχθηκαν από εκείνους οι οποίοι προηγήθηκαν. Ως κοινοί, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Όμως στον κοινό άνθρωπο, δεν υπάρχει σκέψη ανεξάρτητη της γνώσης του. Όσα μπορεί να σκεφτεί, βασίζονται στη γνώση και εμπειρία την οποία ήδη διαθέτει. Έτσι στην ουσία, το πεδίο αυτό αποτελείται από τη γνώση όλου αυτού το οποίο ονομάζουμε πραγματικότητα.

Συνήθως, οι περισσότεροι άνθρωποι μιας κοινωνίας, διαθέτουν περίπου την ίδια γνώση για τα βασικά στοιχεία της πραγματικότητάς τους. Αν και τους είναι δύσκολο να αντιληφθούν τη διατύπωση αυτή ως πραγματικό γεγονός, οι οποιεσδήποτε διαφορές στις απόψεις τους, αναφέρονται απλά στη θετική ή αρνητική εκδοχή κάποιας ίδιας συγκεκριμένης πληροφορίας που συζητούν και όχι σε κάτι το οποίο διαφοροποιεί την βασική γνώση. Κι όσο περισσότεροι άνθρωποι αποδέχονται ως πραγματική και αληθινή, την ίδια συγκεκριμένη ομάδα πληροφοριών -ας πούμε την ίδια δοξασία ή την ίδια επιστημονική θεώρηση-, τόσο μεγαλύτερο και ισχυρότερο γίνεται το ανάλογο τμήμα γνώσης που υπάρχει στο πεδίο. Αντίθετα, για τους λίγους, εκείνους οι οποίοι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο, τα αντίστοιχα τμήματα γνώσης του πεδίου, είναι αναλογικά ελάχιστα ή -όσον αφορά την ενεργειακή τους δυναμική-, σχεδόν ανύπαρκτα.

Αν κατορθώσουμε να εισέλθουμε λοιπόν μέσα στο πεδίο της επίγνωσης με ενεργές τις σκέψεις και τις αισθήσεις μας, θα ‘σκεφτούμε’ και θα ‘αισθανθούμε’, διότι μονάχα έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε και να αναγνωρίσούμε το περιβάλλον μας. Θα δούμε, θα ακούσουμε, θα αγγίξουμε και θα γευτούμε σαν να ζούμε κάποιου είδους πραγματικότητα. Κι αυτό το οποίο θα αισθανθούμε και θα σκεφτούμε, θα έχει σχέση με την μέχρι τώρα ζωή μας, διότι αυτή μας έχει δώσει τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας. Όμως σε ένα χώρο άχρονο σαν αυτόν της επίγνωσης, οι σκέψεις οι οποίες θα δημιουργηθούν, δεν θα έχουν σχέση με το ‘τώρα’ το οποίο γνωρίζουμε στον κόσμο μας. Δεν υπάρχει ‘τώρα’ εκεί, αλλά όλα είναι μια άχρονη διάρκεια. Σε μας όμως, ως σώματα, μας είναι αδύνατον να αντιληφθούμε το χρόνο διαφορετικά. Έτσι τις αναμνήσεις μας από το παρελθόν και τις επιθυμίες μας από το μέλλον, θα τις μεταφράσουμε αστραπιαία σε ‘τώρα’ και θα τις ζήσουμε ταυτόχρονα ως κάποιου είδους πραγματικότητα. Αυτό που οραματιζόμαστε και θέλουμε να επιτύχουμε στο μέλλον της ζωή μας, – ίσως διότι μέχρι τώρα δεν μπορέσαμε ή δεν αποφασίσαμε ακόμη να το ξεκινήσουμε ή να το ολοκληρώσουμε-, θα αναμιχθεί με τις μέχρι σήμερα καλές ή κακές, θετικές ή αρνητικές, χαρούμενες ή λυπημένες εμπειρίες και αναμνήσεις μας από το παρελθόν, δημιουργώντας μας, -τόσο στο νου όσο και στις αισθήσεις μας- χάος.

Αν ρωτούσαμε κάποιον ο οποίος έχει βιώσει μια συνειδητοποίηση με το πεδίο της επίγνωσης, να μας αποτυπώσει εκείνες τις στιγμές γραμμικά, λέξη-λέξη, ώστε να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες φράσεις που θα μπορούσαν να αναπαράγουν κάποιο ουσιαστικό νόημα, θα ήταν σχεδόν αδύνατον να το κάνει, διατηρώντας το σύνολο της συνειδητοποίησης ολόκληρης της εμπειρίας. Δε υπάρχει ήχος, ούτε ίχνος οποιαδήποτε εικόνας ή άλλου συμπτώματος αίσθησης ή σκέψης. Ούτε σκοτάδι όμως υπάρχει. Μοιάζει ίσως με κάτι σαν αντίληψη μιας συνολικής κατάστασης, η οποία φαίνεται άνευ ουσίας να την τεμαχίσει κάποιος σε τμήματα για να την κατανοήσει. Είναι τόσο ενεργή μέσα του η έννοια ‘συνειδητοποιώ’, που η λέξη ‘γνωρίζω’ μοιάζει με την προσπάθεια να εξηγήσεις το φαινόμενο του φτερνίσματος, απλά και μόνο εξηγώντας τη σειρά των γραμμάτων που σχηματίζει ως λέξη, ο ήχος ‘αψού’.

Ολόκληρο το πεδίο, αφήνει τη βεβαιότητα ενός γιγαντιαίου αιθερικού νεφελώματος. Χωρίς συγκεκριμένο σχήμα, πάλλεται ενεργειακά σε ένα χώρο ο οποίος δεν έχει αρχή και τέλος, αλλά καταλαμβάνει οποιοδήποτε σημείο ατενίσεις τη νοητή προσοχή σου. Συγχρόνως, δίνει την εντύπωση ενός τείχους, το οποίο διαχωρίζει τους κόσμους, αποτελώντας ένα πέρασμα προς άλλα πεδία. Εμείς σαν παρουσίες σε αυτό, μοιάζουμε σαν μια αστραπιαία αλλά διαρκής σύναψη, μέσα σε ένα ηλεκτρικό σύννεφο. Δεν έχουμε συγκεκριμένο σχήμα, όμως υπάρχει η αντίληψη, ότι -μέσω ενεργειακών δεσμών- παραμένουμε ενεργειακά συνδεδεμένοι με διάφορα σημεία του πεδίου. Μέσα του, τα υλικά σώματα υπάρχουν ως ενεργειακή πληροφορία. Συνειδητοποιείς γύρω σου την παρουσία τους, όμως αν προσπαθήσει κάποιος να τα περιγράψει περισσότερο, θα τα παρομοίαζε ίσως ως ‘σκοτεινές οπές’ ή ‘κοσμικές πύλες’. Ενώ απ έξω είναι εντελώς απροσδιόριστα, υπάρχει κάτι το οποίο σε έλκει να εισέλθεις στην εσωτερική τους επιφάνεια, με την οποία συνδέεσαι αυτόματα και συγκρατείσαι ενεργειακά μέσω -σχεδόν άπειρων στον αριθμό- ενεργειακών υποδοχέων.

Τα σώματα -και κυρίως τα ανθρώπινα-, αποτελούν ένα κυρίαρχο στοιχείο για την ύπαρξη του πεδίου της επίγνωσης. Κι αυτό, διότι ενώ η περιεχόμενη πληροφορία του πεδίου μπορεί να τροποποιηθεί εξ ολοκλήρου, η ενεργειακή λειτουργική δομή των σωμάτων παραμένει σταθερή. Αντίθετα, ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορεί να διατηρηθεί η σταθερότητα του πεδίου ώστε να αναπτύσσεται συνεχώς, είναι διατηρώντας τον ολοκληρωτικό έλεγχο πάνω στην πληροφορία την οποία αφομοιώνουν τα σώματα από αυτό. Εισχωρώντας μέσα στο σώμα ως Εαυτός, μπορούμε να παρατηρήσουμε γύρω μας τους ενεργειακούς υποδοχείς του, οι οποίοι αστραπιαία και δυναμικά προσπαθούν να έλξουν τις συνάψεις μας. Κι απ αυτή τη συνεχή του προσπάθεια σύνδεσης, συνειδητοποιούμε ότι το σώμα μας, μας χρειάζεται. Η παρουσία του Εαυτού μας μέσα του, είναι ζωτικής σημασίας για την ύπαρξή του. Για αυτό, -και σε αντάλλαγμα για το δώρο που του προσφέρουμε-, μας χαρίζει έναν ολόκληρο κόσμο. Εικονικό μεν, αλλά όμορφο.

Συνειδητοποιούμε, ότι το πεδίο της επίγνωσης χρειάζεται παρατηρητές, οι οποίοι να λειτουργούν μέσα του και να αλληλεπιδρούν μαζί του. Χρειάζεται τα σώματα να είναι ενεργά, αλλά τα χρειάζεται δικά του. Γεμάτα από τη γνώση την οποία περιέχει. Στο σώμα πάλι, είναι αδιάφορο ποια πληροφορία περιέχει ως γνώση. Το ίδιο δεν μπορεί να περιέχει κάτι άλλο μιας και ανήκει στο πεδίο. Έτσι δεσμεύει τον ‘Εαυτό’, αποκλείει την επικοινωνία με τη ‘συνείδησή’ του, φορτώνει σταδιακά στη μνήμη του τις πληροφορίες της ‘επίγνωσης’ και αναπτύσσει ως διαχειριστή τους το ‘Εγώ’. Με γνώμονα αυτά, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το σημείο στο οποίο χάνουμε την αυτοτέλειά μας ως Εαυτοί και παραμένουμε συνδεδεμένοι με ένα σώμα, είναι η απόλυτη ταύτισή μας μαζί του. Η απώλεια του Εαυτού και της συνείδησής μας ολοκληρώνεται, όταν ταυτίσουμε το σύμπαν ολόκληρης της δημιουργίας με το πεδίο της ‘επίγνωσης’ και τον Εαυτό μας με το Εγώ το οποίο διαχειρίζεται το σώμα μας. Όταν δηλαδή, το περιεχόμενο της ‘επίγνωσης’, αποτελέσει για μας το μοναδικά πραγματικό σύμπαν το οποίο μπορεί να υπάρξει.

Μια μικρή βιωματική επαφή με το πεδίο της επίγνωσης, έχει τη δυνατότητα κάλλιστα να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε, ότι αν για παράδειγμα, είχαμε τη δύναμη να αφαιρέσουμε από αυτό, ολόκληρο το περιεχόμενο της πληροφορίας την οποία περιέχει -αυτό που λέμε γνώση- και να την αντικαταστήσουμε με μια άλλη δική μας, τότε ο κόσμος αυτός θα μπορούσε να φέρει το όνομά μας, μιας και θα αποτελείτο εξ ολοκλήρου από τη σκέψη μας. Ολόκληρο το συγκεκριμένο πεδίο, δημιουργήθηκε στην αρχή κενό. Χωρίς να περιέχει μέσα του οποιαδήποτε πληροφορία για τον κόσμο μας. Δημιουργήθηκε ως μητρικό πεδίο αναδημιουργίας, ώστε -το ίδιο-, να μπορεί να δημιουργεί άλλους κόσμους. Έτσι, στο ερώτημα: ‘ποιος είναι ο Λόγος ή η Αιτία, που δημιουργείται ο αισθητός κόσμος μας’, η απάντηση είναι: ‘Αυτό το συγκεκριμένο πεδίο. Αυτό είναι ο Λόγος και η Αιτία, της δημιουργίας του κόσμου που αισθανόμαστε και αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικό’. Αυτό όμως -ως πεδίο-, δεν αποτελεί την αρχική πηγή της δημιουργίας, αλλά και το ίδιο, έχει επίσης δημιουργηθεί από αυτή την πηγή. Το αρχικά κενό πεδίο, μέσα στο οποίο βρίσκεται τώρα ενεργή η ‘επίγνωση’, αυτό από το οποίο απουσίαζε ακόμη τότε οποιαδήποτε πληροφορία ή γνώση σχετική με τον κόσμο μας, αποτελεί δημιουργία της ίδιας πηγής, από την οποία προέρχονται και οι δικές μας ψυχές και συνειδήσεις. Δημιουργήθηκε σαν άδειο δοχείο το οποίο έχει τη δυνατότητα να διαμορφώνεται εσωτερικά, μέσω των επιλογών, αυτών που θα το επισκέπτονται και θα το παρατηρούν.

Σαφώς, εκείνο το αρχικό κενό δοχείο, χρειαζόταν έναν αρχιτέκτονα, ικανό να σχεδιάσει το αρχικό εσωτερικό περιεχόμενό του και να το υλοποιήσει. Δεν μπορούμε ίσως να γνωρίζουμε, τον αρχικό σκοπό της δημιουργίας αυτού του πεδίου. Όμως από τις δυνατότητες τις οποίες συνειδητοποιούμε ότι έχει, μπορούμε να φανταστούμε, ότι δημιουργήθηκε από δυνάμεις ισχυρότερες από αυτό και με δυνατότητες για πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά τα οποία κατέληξε να προσφέρει. Οι αρχιτέκτονες και σχεδιαστές, τόσο της λειτουργίας και των δυνατοτήτων του πεδίου, όσο και της αρχικής πληροφορίας η οποία προστέθηκε μέσα του ως γνώση και επίγνωση, ανήκουν στις αρχικές εκείνες δυνάμεις οι οποίες το δημιούργησαν. Μπορεί για παράδειγμα ο αρχιτέκτονας της επίγνωσης να είναι κάποια δύναμη από τους λεγόμενους ‘έκπτωτους αγγέλους’ των θρησκευτικών κειμένων, όμως συγχρόνως συνειδητοποιούμε ότι αυτός ο αρχικός αρχιτέκτονας της ‘επίγνωσης’ είναι ένα δεδομένο, και η ίδια η ‘επίγνωση’ είναι ένα άλλο. Ενώ δηλαδή ο αρχικός αρχιτέκτονας δεν μπορεί να αλλάξει, το περιεχόμενο της ‘επίγνωσης’ μπορεί. Αν θα έπρεπε λοιπόν να εξετάσουμε το πεδίο με τις έννοιες ‘καλού και κακού’, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι δεν θα μας αποφέρει στο οτιδήποτε αν εξετάσουμε την καλή ή κακή βούληση του όποιου αρχικού  αρχιτέκτονα, ο οποίος σχεδίασε και διαμόρφωσε τις αρχικές πληροφορίες. Αντίθετα όμως η ανάλυση, του «γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε δεχθεί αυτό το περιεχόμενό του -διαχρονικά- ως μόνιμο και πραγματικό, χωρίς να τολμούμε να το διαμορφώσουμε διαφορετικά», είναι σίγουρο ότι θα αποφέρει σε όλους σημαντικά οφέλη. Διότι, ενώ έχουμε τη δυνατότητα -ως επισκέπτες και παρατηρητές-, να διαμορφώνουμε ελεύθερα εσωτερικά το πεδίο μέσω των επιλογών μας, επιμένουμε να το αποδεχόμαστε όπως μας ορίζεται. Αν όμως επιχειρήσουμε να αλλάξουμε εστίαση και να επιλέξουμε την τροποποίηση της υπάρχουσας πληροφορίας, το πεδίο επίσης έχει τη δυνατότητα να τροποποιηθεί ολοκληρωτικά.»

Για να αντιληφθούμε αν έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε εστίαση, θα πρέπει πρώτα να προσεγγίσουμε το πεδίο, με την πρόθεση να το δούμε ως έχει και όχι μέσα από το πρίσμα της μέχρι σήμερα γνώσης μας για αυτό. Στην Ελληνική γλώσσα, έχουμε δύο έννοιες, ‘δαιμόνιο’ και ‘στοιχείο’, οι οποίες μπορούν να περιγράψουν με αρκετή ακρίβεια το περιεχόμενό του. Η πρώτη λέξη ‘δαιμόνιο’, σημαίνει την ‘πονηρή, εφευρετική και έξυπνα αλλά παραπλανητικά αποτελεσματική σκέψη’. Αυτή τη σκέψη, η οποία έχει την ικανότητα να παράγεται ταχέως, συνδυαστικά και πολυεπίπεδα, αλλά συγχρόνως με ένα τρόπο πανούργο ή και ικανό να δημιουργεί στους αποδέκτες της ψευδαισθήσεις. Παράλληλα, η λέξη ‘στοιχείο’, σημαίνει το δομικό συστατικό ή το ελάχιστο σημείο παρατήρησης, πολύ μεγαλύτερων όμως, αλλά αφανών ίσως ακόμη συνόλων. Κάτι πολύ μικρό, το οποίο όμως ανήκει σε κάτι κατά πολύ μεγαλύτερο. Συνδυάζοντας λοιπόν τις δύο αυτές έννοιες, σαφώς κάποιος μπορεί να δει, ότι από πολύ παλιά οι λαοί της ανθρωπότητας, είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι τα βασικά σημεία της δημιουργίας του κόσμου, αποτελούνται από στοιχεία τα οποία παραπλανούν τους ανθρώπους, κρύβοντας τη δυνατότητα που πραγματικά υπάρχει σε αυτόν. Κι αυτή η παραπλάνηση, είναι η βασική παγίδα τους.

Ακόμη και σήμερα, -για ένα πεδίο σαν αυτό- το κύριο που διαθέτουμε ως εφόδιο και πληροφόρηση, βασίζεται περισσότερο σε -αμφιλεγόμενα ή και δυσνόητα πολλές φορές- φιλοσοφικά και θρησκευτικά ή μεταφυσικά δεδομένα και σαφώς λιγότερο σε επιστημονικά και αποδεδειγμένα. Έτσι, είναι αδύνατον να το περιγράψει κάποιος, αποφεύγοντας εντελώς να λάβει υπόψη του κάποια από τα δεδομένα αυτά. Είναι αδύνατον επίσης να συνειδητοποιήσει το περιεχόμενο ενός εικονικού κόσμου, χωρίς να διερωτηθεί παράλληλα το λόγο για τον οποίο κάποιοι αρχαίοι λαοί όπως οι Έλληνες, χρησιμοποίησαν για ένα τέτοιο νόημα, δυο λέξεις οι οποίες σχετίζονται με την παραπλανητική σκέψη και τη στοιχειακή πληροφορία. Για την περιγραφή του συγκεκριμένου πεδίου, υπάρχουν σαφώς πληροφορίες σε όλες σχεδόν τις προφορικές και γραπτές παραδόσεις των λαών, οι οποίες όμως προέρχονται από πολύ βαθιά στο χρόνο, ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή, σε έναν άλλο νοητικό χώρο και οι περισσότερες από αυτές είναι περιχαρακωμένες με έννοιες ταμπού, όπως του καλού και του κακού. Έννοιες, οι οποίες πριν κατορθώσουν να παράγουν οποιαδήποτε συνειδητοποίηση, την αδρανοποιούν μέσω του φόβου.

Όμως εμείς σήμερα, δεν έχουμε κανένα λόγο να παραμείνουμε σε αυτές τις παραδόσεις ή να χρησιμοποιήσουμε τις ίδιες λέξεις οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν σε όλο αυτό το πέρασμα του χρόνου, από διάφορους ανθρώπους και για διάφορους σκοπούς. Θα έλεγα μάλιστα, ότι δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να εξισώσουμε, αυτό το οποίο -εμείς προσωπικά- έχουμε συνειδητοποιήσει, με οποιαδήποτε λέξη η έννοια έχει χρησιμοποιηθεί ως περιγραφή του από τον οποιοδήποτε στο παρελθόν. Το αντίθετο μάλιστα. Είμαστε σαφώς ελεύθεροι να κάνουμε μέσω της σκέψης μας άηχους, βασικούς συσχετισμούς, αλλά αν τους αναφέρουμε ως μέσον για να εδραιώσουμε την άποψή μας, τότε, το μόνο το οποίο θα έχουμε επιτύχει, είναι να εγκλωβιστούμε πάλι -μαζί με τους υπόλοιπους αποδέκτες της-, μέσα στο πεδίο για το οποίο συζητάμε.

Έτσι στην ουσία, δεν μας ενδιαφέρει ποιος πραγματικά έχει δημιουργήσει τη συνολική πληροφορία την οποία περιέχει, όμως μπορούμε να πούμε ότι αυτή η πληροφορία, βασίζεται στη ‘στοιχειακή γνώση’, η οποία αποτελεί για το σώμα μας τροφή και για τον Εαυτό μας παγίδα. Ο νοητός διαχωρισμός του σώματος από τον Εαυτό μας μπορεί να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε ότι το πεδίο αυτό, έχει δημιουργηθεί με ένα πολύ δαιμόνιο, παραπλανητικό και πανούργο τρόπο. Αποτελώντας από τη μία, την μοναδική αιτία ύπαρξης για το σώμα μας, παγιδεύει συγχρόνως τον Εαυτό μας σε μια δυναμικά απαραίτητη συνδιαλλαγή μας μαζί του. Πράγμα το οποίο σημαίνει, ότι εμείς ως Εαυτός και συνείδηση, για να αποφύγουμε να παγιδευτούμε σε μια διαρκή κοσμική ανακύκλωσή μας μέσα στο συγκεκριμένο πεδίο, οφείλουμε να επιτύχουμε να συνδιαλλαγούμε με αυτές τις νοητικές και συναισθηματικές δυνάμεις οι οποίες μορφοποιούν και αναπτύσσουν το σώμα μας. Ότι εμείς σαν οντότητες σε τούτο τον κόσμο, είμαστε μια τριπλή σύνθεση, αποτελούμενη από ψυχή, συνείδηση και σώμα. Και ενώ η ψυχή μας είναι συνδεμένη με την πηγή μας, φιλοξενείται συγχρόνως σε ένα σώμα το οποίο ανήκει ολοκληρωτικά στο πεδίο το οποίο παρατηρούμε.

Συνειδητοποιούμε δηλαδή, ότι το ενεργειακό πεδίο του κόσμου μας, μοιάζει να έχει διαμορφωθεί με ένα είδους ‘ανοικτό κώδικα’, στον οποίο μπορούμε να προσθέσουμε, να αφαιρέσουμε ή να τροποποιήσουμε δεδομένα από τη συνολική πληροφορία την οποία περιέχει. Όμως σε όλη αυτή την ροή πληροφοριών μέσα στο πεδίο, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες τους οποίους οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας.

Πρώτος βασικός κανόνας, η αποδοχή του νοητού διαχωρισμού του Εαυτού μας από το σώμα μας. Το σώμα, ως μέρος της εικονικότητας της επίγνωσης του κόσμου, θα υπάρχει πάντα μέσα από αυτή και ανεξάρτητα από το είδος της πληροφορίας που περιέχει. Αυτός ο κόσμος, είναι του σώματός μας. Είναι αδύνατον ένα υλικό σώμα, να αποδεχθεί ποτέ ότι ο κόσμος ο οποίος υπάρχει γύρω του, είναι ψευδής ή εικονικός. Εμείς, φιλοξενούμαστε σε ένα σώμα, για το οποίο αυτός ο αισθητός κόσμος, είναι ο μόνος ο οποίος υπάρχει ως πραγματικός, κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε ώστε να το αλλάξουμε. Μπορούμε όμως να καταφέρουμε να αλλάξουμε το περιεχόμενο της εικονικής πραγματικότητας την οποία αντιλαμβάνεται. Προσπαθώντας να διαμορφώσει εκ νέου, ο ίδιος ο καθένας από μας και μόνον αυτός, τα στοιχεία της πληροφορίας και γνώσης, η οποία το υλοποιεί και το αναπτύσσει μέσα στον κόσμο του.

Σαν δεύτερο κανόνα, αναγνωρίζουμε την ικανότητα του πεδίου να παραλλάσσει την οποιαδήποτε πληροφορία σε οντότητα. Το ίδιο το σώμα μας, είναι μια καταγεγραμμένη πληροφορία η οποία ανήκει στην επίγνωση. Έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να ανήκει μέσα στον αισθητό κόσμο και έτσι, να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του. Αυτό όμως, συγχρόνως μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε, ότι η κάθε πληροφορία η οποία περιέχεται στην επίγνωση, έχει τη δυνατότητα να μεταλλάσσεται εικονικά σε οντότητα η οποία στο εξής έχει την δυνατότητα πλήρους και αυτόνομης αλληλεπίδρασης με το συνολικό περιβάλλον της. Κι όσο περισσότεροι είναι εκείνοι οι οποίοι αποδέχονται την παρουσία και ύπαρξή της, τόσο ισχυρότερη γίνεται η οντότητα.

Τέλος, ως τρίτος και σημαντικότερος κανόνας, η ατομική επιλογή. Το πεδίο, ενώ παρουσιάζεται κοινό σε όλους, στην πραγματικότητα μπορεί να ξεκλειδώσει τον εαυτό του μονάχα ξεχωριστά σε κάθε ένα μας , παρέχοντας ελευθερία μονάχα σε αυτόν. Έτσι, κανόνας της παραπλάνησης, είναι η κοινή αποδοχή μιας πληροφορίας από πολλούς παρατηρητές. Κι αυτό, αποτελεί σαφώς κατάρρευση της αρχής της πλειοψηφίας. Όσο περισσότεροι δηλαδή αποδέχονται κάποια συγκεκριμένη πληροφορία ή γνώση ως πραγματική και αληθινή, τόσο περισσότερο εγκλωβίζονται και παγιδεύονται μέσα στο συγκεκριμένο πεδίο της επίγνωσης. Με τα παραπάνω, μπορούμε ίσως να Συνειδητοποιήσουμε, ότι τόσο η εκπαίδευση της καθολικά όμοιας σε όλους γνώσης, όσο και τα σύγχρονα συστήματα διοίκησης και διακυβέρνησης της ανθρωπότητας, έχουν δημιουργηθεί από ένα κόσμο υλικών σωμάτων, τα οποία συνεχίζουν να αγνοούν ή αρνούνται να λάβουν υπόψη, την ύπαρξη του Εαυτού τους.

Αλκιρέας
Από το πόνημά του
«Απλές περί του Κόσμου Σημειώσεις» (Κεφάλαιο ΙΙ, Μέρος 13, 14)