ΤΟ ΜΟΡΦΟΓΕΝΕΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ: ΠΩΣ Η ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ

Τι θα συνέβαινε αν τα γονίδιά μας αποτελούσαν απλώς δομικά στοιχεία και κάτι άλλο ήταν υπεύθυνο για το αν μπορούμε πχ να ρίχνουμε μια μπάλα του μπάσκετ από τη γραμμή ελεύθερης βολής χωρίς να βάζουμε καλάθι ή να πεθάνουμε στην ηλικία των 46 ετών όπως κι άλλα μέλη της οικογένειας μας λόγω γενετικής προδιάθεσης για καρδιακή ανακοπή;

Είναι τα γονίδια αποκλειστικά υπεύθυνα για την βιολογική κατάσταση του ανθρώπου;

Ο γονιδιακός ντετερμινισμός είναι η αντίληψη ότι τα γονίδια, ανεξαρτήτως περιβάλλοντος και εμπειριών, καθορίζουν την πορεία ενός οργανισμού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για την ακραία εκδοχή της φύσης «εναντίον» της ανατροφής, όπου το DNA μας καθορίζει τα πάντα.

Η προαναφερθείσα αντίληψη θεωρεί ότι όλα είναι προγραμματισμένα. Υπάρχει τέτοια εμμονή με τα γονίδια, που εξετάζουμε πλέον τα πάντα – από το γονίδιο BRAC1 και BRAC2 για τον καρκίνο του μαστού ή των ωοθηκών μέχρι τα τεστ DNA που αφορούν τις προγονικές ρίζες μας.

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο ότι οι πληροφορίες αυτές δεν είναι χρήσιμες ή ακόμα και διασκεδαστικές, αλλά μπορεί να είναι απατηλά περιοριστικές. Ενώ μπορούμε να μάθουμε αν οι πρόγονοί μας κατανάλωναν ψάρια ή είχαν κόκκινα μαλλιά, μπορούμε επίσης να βρούμε γονίδια που θα μας δώσουν δυσάρεστες πληροφορίες.

Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στην ίαση του εαυτού μας ή ακόμα και την κατανόηση του σύμπαντος, βασίζεται σε αυτή την παραδοχή: ότι τα γονίδιά μας καθορίζουν την πραγματικότητα, τη ζωή και την υγεία μας, τα οποία ακολουθούν μια προκαθορισμένη διαδρομή. Αυτή η υπόθεση βασίζεται σε μία ακόμη πλάνη: ότι είμαστε απλά ένας συνδυασμός μηχανικών, χημικών και ορμονικών αλληλεπιδράσεων, δηλαδή αυτό που η Νευτώνεια επιστήμη θα ονόμαζε «σύγχρονη ιατρική».

Ακόμα και μετά τη χαρτογράφηση 3,2 δισεκατομμυρίων ζευγών βάσεων του DNA του ανθρώπινου γονιδιώματος, δεν καταφέραμε να πλησιάσουμε τη θεραπεία των βλαβών του DNA για έναν λόγο: αν και πολλοί επιστήμονες εξετάζουν τις πρωτεΐνες και τον τρόπο που εκτελούν τις σωματικές λειτουργίες, παρέλειψαν να αφήσουν χώρο και για τη σημασία της συνείδησης.

Συνείδηση, σκέψεις και προθέσεις

Αντί να καθορίζεται η ζωή μας από τα γονίδιά μας, είναι πιο πιθανό να καθορίζεται από αυτό που η επιστήμη ονομάζει πλέον επιγενετική(2). Τα γονίδιά μας εξελίσσονται μέσα σε ένα ισχυρό πεδίο που δημιουργείται από τις σκέψεις και τις προθέσεις μας.

Ο Rupert Sheldrake, διακεκριμένος βιολόγος και συγγραφέας πάνω από 80 επιστημονικών εργασιών σχετικών με το θέμα, είναι αντίθετος με την κυρίαρχη τάση της επιστήμης και προσπαθεί να αλλάξει το δόγμα της για το συγκεκριμένο ζήτημα εδώ και δεκαετίες:

«Ο μορφικός συντονισμός είναι μια διαδικασία κατά την οποία η αυτο-οργάνωση των συστημάτων κληρονομεί μια μνήμη από προηγούμενα παρόμοια συστήματα.

Με άλλα λόγια, ο μορφικός συντονισμός σημαίνει ότι οι νόμοι της φύσης μοιάζουν περισσότερο με συνήθειες. Η υπόθεση του μορφικού συντονισμού οδηγεί επίσης σε μια ριζικά καινούρια ερμηνεία της αποθήκευσης της μνήμης στον εγκέφαλο καθώς και της βιολογικής κληρονομιάς. Η μνήμη δεν χρειάζεται να αποθηκεύεται στον εγκέφαλο με υλική μορφή, η οποία μοιάζει περισσότερο με τηλεοπτικό δέκτη παρά με συσκευή εγγραφής βίντεο που συντονίζεται με επιρροές από το παρελθόν.

Η βιολογική κληρονομιά δεν είναι απαραίτητο να κωδικοποιείται εξ ολόκληρου στα γονίδια ή τις επιγενετικές τροποποιήσεις των γονιδίων. Ένα μεγάλο μέρος της εξαρτάται από τον μορφικό συντονισμό των προγόνων. Έτσι, κάθε άτομο κληρονομεί μια συλλογική μνήμη από τους προγόνους του ενώ συμβάλλει και το ίδιο στη συλλογική μνήμη επηρεάζοντας τις μελλοντικές γενιές».

Ο Sheldrake ονομάζει αυτό το πεδίο «εκτεταμένο νου». Χρειάστηκε να υπερασπιστεί τη θεωρία του ξανά και ξανά από ανθρώπους που τον αποκαλούσαν εκκεντρικό. Στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Science Set Free» ασχολείται με τη θεωρία του σε μεγάλο βαθμό, αλλά προς το παρόν θα την εκθέσουμε συνοπτικά.

Ο δρ Bruce Lipton, ένας αμφιλεγόμενος βιολόγος, έχει επισημάνει ότι μια σειρά γονιδίων μπορεί να διαθέτει πάνω από 30.000 διαφορετικούς πιθανούς συνδυασμούς. Σε μελέτες πολλαπλής αποδοχής που πραγματοποιήθηκαν στη δεκαετία του 1880 και του 1990, διαπιστώθηκε ότι στα παιδιά της ίδιας οικογένειας υπάρχει αιτιώδης σχέση στη γονιδιακή έκφραση ανεξαρτήτως από τη βιολογική καταγωγή τους.

Τα γονίδια αποτελούν μόνο ένα κομμάτι του παζλ

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ακόμα και τα παιδιά που δεν είχαν συγκεκριμένους συνδυασμούς γονιδίων ούτε προδιάθεση εμφάνισης ορισμένων μορφών καρκίνου αλλά υιοθετήθηκαν από οικογένειες που είχαν συμπεριφορές ή συναισθήματα που οδηγούσαν σε αυτό το αποτέλεσμα, συχνά εμφάνιζαν τον ίδιο τύπο καρκίνου με την ανάδοχη οικογένειά τους. Το κοινωνικό περιβάλλον έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στο κατά πόσον αυτά τα υιοθετημένα παιδιά ανέπτυξαν κάποιες ασθένειες. Ήταν εκπληκτικά ασυνήθιστο για τα ίδια τα γονίδια να έχουν καθοριστικό ρόλο στην υγεία.

Τα γονίδια δεν είναι κωδικοποιημένα με συγκεκριμένο τρόπο. Η δραστηριότητά τους μπορεί να αλλάξει σε καθημερινή βάση, και αυτό πράγματι συμβαίνει. Η μέχρι τώρα αποδεκτή επιστημονική θεωρία του γονιδιακού ντετερμινισμού έχει ανατραπεί. Ο Lipton εξηγεί σε μια διάλεξή του:

«Ο όρος πρωτεΐνη σημαίνει «πρωτογενές στοιχείο». Οι πρωτεΐνες αποτελούν τα κύρια συστατικά όλων των φυτικών και ζωικών κυττάρων. Ένας άνθρωπος αποτελείται από πάνω από 100.000 διαφορετικές πρωτεΐνες. Οι πρωτεΐνες είναι γραμμικές «αλυσίδες» των οποίων η μοριακή σύνδεση αποτελείται από μόρια αμινοξέων.

Κάθε ένα από τα 20 διαφορετικά αμινοξέα έχει μοναδικό σχήμα, έτσι ώστε όταν συνδέονται μαζί σε μία αλυσίδα, οι πρωτεΐνες που προκύπτουν βρίσκονται σε πολύπλοκη τρισδιάστατη μορφή. Το μοτίβο των πρωτεϊνών καθορίζεται από την αλληλουχία της σύνδεσης των αμινοξέων.

Η εξισορρόπηση των ηλεκτρομαγνητικών φορτίων κατά μήκος της αλυσίδας των πρωτεϊνών χρησιμεύει στον έλεγχο της «τελικής» μορφής τους. Το μοναδικό σχήμα της μορφής των πρωτεϊνών ονομάζεται «διαμόρφωση». Με τον τρόπο που ταιριάζει το κλειδί στην κλειδαριά, οι πρωτεΐνες παίρνουν το σχήμα των περιβαλλοντικών μορίων (τα οποία περιλαμβάνουν και άλλες πρωτεΐνες). Όταν οι πρωτεΐνες αλληλοσυνδέονται με τα συμπληρωματικά περιβαλλοντικά μόρια, δημιουργούν πολύπλοκες δομές με τον ίδιο τρόπο που μπλέκονται τα γρανάζια για να κατασκευαστεί ένα ρολόι».

Αυτή η ανακάλυψη μαζί με άλλες που έγιναν τα τελευταία 100 χρόνια έκαναν τους επιστήμονες να εναντιωθούν στην επικρατούσα τάση και να καταλάβουν ότι τα «κύρια συστατικά» της ζωής αποτελούνται από κάτι περισσότερο.

Συνδεδεμένοι, αλλά ταυτόχρονα ξεχωριστοί

Η θεωρία του μορφικού συντονισμού υποθέτει ότι συνδεόμαστε μεταξύ μας, ακόμη κι αν εμφανιζόμαστε ως ξεχωριστοί οργανισμοί και σ’ αυτόν τον τομέα πραγματοποιείται η επικοινωνία (μεταξύ των κυττάρων, του DNA, των σωματιδίων κλπ).

Ενώ η Νευτώνεια επιστήμη εξήγησε τη θεωρία της βαρύτητας περιγράφοντας την αόρατη δύναμη που κρατά τα πάντα ενωμένα, η ίδια επιστημονική επιχειρηματολογία διαίρεσε επίσης τα πάντα σε ξεχωριστές, μηχανιστικές, υλικές κατηγορίες. Γιατί είναι ένα μήλο διαφορετικό από μια ντομάτα ή μια μέλισσα διαφορετική από έναν λωτό; Πώς το DNA γνωρίζει πώς να δημιουργήσει ένα δέντρο ή ένα μυρμήγκι, έναν άνθρωπο ή μια σαλαμάνδρα;

Η λέξη «μορφικός» έχει την έννοια του σχήματος και το μορφογενετικό πεδίο καθορίζει τον τρόπο που τα πράγματα παίρνουν το σχήμα τους. Δεν είναι υπεύθυνο μόνο για τα έμβια όντα, αλλά και για τα άψυχα πράγματα. Αν και τα γονίδια παίζουν σημαντικό ρόλο στη δομή των πραγμάτων, δεν εξηγούν πώς πραγματοποιείται η ίδια η δομή. Γενετικά, οι πίθηκοι και οι άνθρωποι, οι μύγες και τα σκουλήκια έχουν πολλές ομοιότητες.

Σύμφωνα με τη θεωρία της μορφογένεσης, επιβάλλεται ένα μοτίβο οργάνωσης σε ένα πεδίο, το οποίο οδηγεί στον σχηματισμό συγκεκριμένης μορφής. Αυτά τα πεδία δεν είναι σταθερά, εξελίσσονται. Εν μέρει έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι μπορείτε να δείτε ένα παιδί που ενώ δεν υπάρχει προδιάθεση από τα γονίδιά του να εμφανίσει καρκίνο τελικά να νοσεί όταν εκτεθεί σε ένα «πεδίο», το οποίο οδηγεί στην ασθένεια.

Αυτός είναι επίσης και ο λόγος που κάποιοι άνθρωποι με προδιάθεση καρκίνου από τα γονίδιά τους δεν νοσούν καθόλου. Ο Sheldrake πιστεύει ότι αυτά τα μηνύματα του πεδίου έχουν μεταφερθεί μέσω του συντονισμού, τον οποίο όμως οι αρχαίοι αποκαλούσαν συνείδηση.

Σε ένα άλλο ενδιαφέρον πείραμα που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα, ανακαλύφθηκε ότι 2 αμφοτερόπλευρα συμμετρικά μάτια προκύπτουν από την πρόσθια νευρική πλάκα στα έμβρυα των σπονδυλωτών. Το γεγονός αυτό θέτει ένα ενδιαφέρον ερώτημα: τα μάτια έχουν κοινή αναπτυξιακή προέλευση ή δημιουργούνται χωριστά; Άραγε μήπως ολόκληρη η φύση δημιουργήθηκε σύμφωνα με τη θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» ή υπάρχει απλώς ως μια πιθανότητα σε μια μεταφυσική σφαίρα που περιμένει να αποκτήσει «πραγματική» υπόσταση;

Οποιαδήποτε κι αν είναι η υποκείμενη αιτία ή το εξελικτικό μοτίβο, έχει παρατηρηθεί ότι το μορφικό πεδίο των κοινωνικών ομάδων συνδέει τα μέλη της ομάδας – ακόμα και όταν βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση – και παρέχει διαύλους επικοινωνίας μέσω των οποίων τα άτομα μπορούν να επικοινωνούν από απόσταση επηρεάζοντας το γονιδίωμα.

Αυτό αποτελεί επίσης το θεμέλιο της θεραπείας από απόσταση και εξηγεί το πώς ολόκληρα δάση συνδέονται μεταξύ τους πέρα από το δίκτυο των μυκήτων (8) που βρίσκονται στο δασικό έδαφος. Σε περισσότερες από 61 μελέτες (9) που πραγματοποιήθηκαν για τη θεραπεία από απόσταση μαζί με 120 επιπλέον τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες οι οποίες περιελάμβαναν αποστάσεις χιλιάδων μιλίων, οι αλλαγές στο DNA καθώς και οι αυθόρμητες θεραπείες συνέβησαν κατ’ επανάληψη.

Tο DNA είναι καθορισμένο, αλλά το επιγονιδίωμα είναι ευέλικτο

Το συμπέρασμα είναι ότι ο κώδικας του DNA είναι καθορισμένος, αλλά το επιγονιδίωμα είναι ευέλικτο. Το επιγονιδίωμα αντιδρά σε εξωτερικά ερεθίσματα, όπως η διατροφή και το άγχος. Ακόμη και σε διαφοροποιημένα κύτταρα (10), τα ερεθίσματα ρυθμίζουν τις κυτταρικές λειτουργίες μέσω αλλαγών στη γονιδιακή έκφραση. Ένα ευέλικτο επιγονιδίωμα μας επιτρέπει να προσαρμοζόμαστε στις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας και να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες μας. Αυτό συμβαίνει τόσο σε μεμονωμένο όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Ο µηχανισµός σηµατοδότησης του επιγονιδιώματος μπορεί να ξεκινήσει από το εσωτερικό ενός κυττάρου, από γειτονικά κύτταρα ή από το περιβάλλον έξω από το κύτταρο.

Στο εμβρυϊκό στάδιο, η διατροφή της μητέρας και η νοητική της κατάσταση βοηθά στην ανάπτυξη του επιγονιδιώματος. Αν είναι γεμάτη με ορμόνες του στρες ή τρώει πολύ λάχανο και σπανάκι, τα γονίδια θα επηρεαστούν.

Καθώς η ζωή προχωρά, διάφορες άλλες περιβαλλοντικές επιδράσεις συντελούν στη διαμόρφωση του επιγονιδιώματος: οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, η σωματική δραστηριότητα, η διατροφή και οι συναισθηματικές αντιδράσεις στα ερεθίσματα.

Καθώς το άτομο φτάνει σε μεγάλη ηλικία, η γενετική δραστηριότητα ενεργοποιείται από όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό περιβάλλον εμποδίζοντας ή δραστηριοποιώντας συγκεκριμένα γονίδια.

Συνοψίζοντας, θα λέγαμε τα εξής: τραφείτε σωστά, δημιουργήστε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη και γαλήνη και μην ακολουθείτε τις κοινωνικές επιταγές, αν νομίζετε ότι δεν σας ωφελούν. Τα γονίδιά σας μπορούν με αυτό τον τρόπο να διαφοροποιηθούν.

ΠΗΓΗ: http://anakalipto.blogspot.com/2015/01/blog-post_92.html#ixzz3Obp2l2TT