Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΑ-ΚΟΣΜΟ

Ουσιαστικά, ο δρόμος προς το Μετάκοσμο δεν είναι τόσο διαδικασία απόκτησης μάθησης όσο λειτουργία ανάκτησης μνήμης. Αυτό γιατί, όντας ακόμη δέσμιοι του χρόνου, μονάχα σαν “μνήμη” μπορούμε να περιγράψουμε αυτή τη γνώση: σαν χαμένες κληρονομικές αναμνήσεις μιας εποχής που, στη επιφάνεια της συνείδησης, επιζούν μονάχα σαν διάχυτη ιδέα στους πανανθρώπινους και οικουμενικούς θρύλους, μύθους και παραδόσεις.
Συχνά η μνήμη αυτή ενεργοποιείται αυτόματα ή εκούσια στο άτομο, από κάποιο τυχαίο ερέθισμα που ξυπνά ή διεγείρει προσωρινά αυτές τις χαμένες αναμνήσεις.
Αλλά όταν το άτομο δεν κατέχει τους βαθύτερους μηχανισμούς που διέπουν το φαινόμενο, οι όποιες μνήμες και γνώσεις αποκτήθηκαν έτσι μένουν κατά κάποιο τρόπο μετέωρες. Δεν μπορούν να ενταχθούν στο “σύστημα”. Δεν μπορούν να διαμορφωθούν ώστε ν’ αφομοιωθούν από τη συνείδηση, να χωρέσουν στα πλαίσια της σύγχρονης καθημερινότητας και να γίνουν έτσι αποδεκτές από τη λογική.
Ως αποτέλεσμα οι μνήμες αυτές βρίσκουν διέξοδο και έκφραση μέσα από όνειρα και οραματισμούς ή σε κάποιες αόριστες και φασματικές εικόνες που πλανιούνται στις παρυφές της ανθρώπινης συνείδησης.
Αλλά δημιουργούν εσωτερικές πιέσεις έτσι, πιέσεις που συνήθως εκτονώνονται και βρίσκουν διέξοδο είτε σε κάποιες μορφές τέχνης στους πιο δημιουργικούς ή ταλαντούχους από μας είτε σε κάποια ανέκφραστα συναισθήματα και παράξενες παρορμήσεις που ο αμύητος αδυνατεί να τα εξηγήσει. Και μην μπορώντας να τις εξηγήσει, “αμύνεται” σπρώχνοντας αυτές τις μνήμες ξανά πίσω στα περιθώρια της συνείδησής του και τις “ξεχνά” πάλι.
Σαν αποτέλεσμα η όποια τυχαία και αόριστη θύμηση που για τον ένα ή τον άλλο λόγο ξυπνά μέσα μας σπάνια κρατά για πολύ και σύντομα ξαναβουλιάζει στα σκοτάδια του ασυνειδήτου. Το μόνο ίσως που απομένει έτσι είναι κάποια αόριστη εξωτική εικόνα από αλλόκοτα τοπία, κάποια απόκοσμη φαντασμαγορία, κάποια παράξενη αίσθηση... ένα παιχνίδι του μυαλού στην αγωνιώδη του προσπάθεια ν’ αγγίξει το άπιαστο.

Γεώργιος Μπαλάνος